ΦΡΟΥΤΟΠΙΑ
Σκίτσα: Νίκος Μαρουλάκης
Το κλασικό έπος του Ευγένιου Τριβιζά σε μια συλλεκτική σειρά σκληρόδετων τόμων
Ο
δαιμόνιος δημοσιογράφος Πίκος Απίκος αναλαμβάνει να εξιχνιάσει το
μυστήριο της εξαφάνισης ενός μισητού μανάβη χωρίς να φαντάζεται τι
ανήκουστοι κίνδυνοι, τι καταχθόνιες συνωμοσίες, τι ασυγκράτητα πάθη, τι
ξέφρενες καταδιώξεις και τι αποτρόπαιες προδοσίες τον περιμένουν, όταν
φτάνει ανύποπτος ένα πρωί στη θρυλική ΦΡΟΥΤΟΠΙΑ.
Οι
ήρωες της θρυλικής ΦΡΟΥΤΟΠΙΑΣ, ο δαιμόνιος δημοσιογράφος Πίκος Απίκος, ο
Αιμίλιος το μήλο, ο Λάμπρος το ραδίκι του βουνού, ο Βλάσης το βλίτο, η
Φρουφρού η φράουλα , η Μάτα η ντομάτα, ο Φώντας το σκληρό καρύδι, ο
Θάνος το κολοκυθάκι, ο Λάκης ο Λωτός και δεκάδες ακόμα σπαρταριστοί
χαρακτήρες συναρπάζουν, συγκινούν, διασκεδάζουν κι ενθουσιάζουν με τις
ξεκαρδιστικές τους περιπέτειες μικρούς και μεγάλους.
Βρισκόμαστε σε mood γιορτών!!!
Πέρυσι δοκίμασα να φτιάξω για πρώτη φορά μόνη μου τις κάρτες που θα έδινα. Δείτε τες εδώ.
Φέτος είπα να δοκιμάσω με τέμπερες.
Η αλήθεια είναι πως είναι πιο δύσκολο από ότι νομίζει κανείς...οπότε οι κάρτες δείχνουν σαν να έχουν γίνει από παιδί δημοτικού...Αλλά δεν πειράζει...η προσπάθεια μετράει!!
...καθώς και οι ευχές που γράφεις μέσα!
Πέρυσι δοκίμασα να φτιάξω για πρώτη φορά μόνη μου τις κάρτες που θα έδινα. Δείτε τες εδώ.
Φέτος είπα να δοκιμάσω με τέμπερες.
Η αλήθεια είναι πως είναι πιο δύσκολο από ότι νομίζει κανείς...οπότε οι κάρτες δείχνουν σαν να έχουν γίνει από παιδί δημοτικού...Αλλά δεν πειράζει...η προσπάθεια μετράει!!
...καθώς και οι ευχές που γράφεις μέσα!
Μία ιδιαίτερη και μοναδική αναγνώριση του Κάνε-Μια-Ευχή Ελλάδος
επεφύλασσε ο παγκόσμιος Οργανισμός Make-A-Wish στο συνέδριό του, που
πραγματοποιήθηκε στο Los Angeles στις 20-23 Οκτωβρίου και στο πλαίσιο
του οποίου γιορτάστηκαν τα 35 χρόνια από την ίδρυση του φιλανθρωπικού
ιδρύματος. Δύο πολύ ξεχωριστές διακρίσεις με την παρουσία 1.200
εργαζομένων και εθελοντών από όλες τις πολιτείες της Αμερικής και τις 50
χώρες στις οποίες έχει παρουσία το Make-A-Wish, τίμησαν τη λειτουργία
του Οργανισμού στην Ελλάδα! Δύο βραβεία, ένα «Καλύτερης Ομαδικής
Προσπάθειας» και ένα ακόμη «Ανθεκτικότητας σε δυσμενείς συνθήκες», είναι
αυτά που τον ανέβασαν στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου.
με την στήριξη της Ελληνικής Διαβητολογικής Εταιρείας και
της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ατόμων με Σακχαρώδη Διαβήτη
- σπουδαίοι Έλληνες από τον χώρο του αθλητισμού συμβάλλουν στη διάδοση του μηνύματος και παραδίδουν αθλητικό εξοπλισμό στα σχολεία που θα επισκεφθούν
- τα παιδιά ανακαλύπτουν τους θησαυρούς της καλής υγείας μέσα από ένα πρωτότυπο εκπαιδευτικό παιχνίδι .
Και οι εβδομάδες περνάνε...
Πότε διαπίστωσα την " καθυστέρηση", πότε έκανα την πρώτη εξέταση χοριακής, πότε άκουσα για πρώτη φορά καρδούλα, πότε είδα στον πρώτο υπέρηχο να διαγράφεται το κορμάκι του...και πότε φτάσαμε στο σήμερα που έχω μπει στον τελευταίο μήνα του 2ου τριμήνου...Αυτό ήταν...ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση μέχρι να το κρατήσω στην αγκαλιά μου!!!
Πότε διαπίστωσα την " καθυστέρηση", πότε έκανα την πρώτη εξέταση χοριακής, πότε άκουσα για πρώτη φορά καρδούλα, πότε είδα στον πρώτο υπέρηχο να διαγράφεται το κορμάκι του...και πότε φτάσαμε στο σήμερα που έχω μπει στον τελευταίο μήνα του 2ου τριμήνου...Αυτό ήταν...ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση μέχρι να το κρατήσω στην αγκαλιά μου!!!
Μπορεί να έχει περάσει καιρός από τότε που τέθηκε αυτό το ερώτημα γιατί μεσολάβησαν κάτι διακοπές, αλλά την ανάρτηση την χρωστούσα!!
Την τελευταία φορά που πήγα στον γιατρό, αρχές της εγκυμοσύνης μου ( 8-9η εβδομάδα- αρχές Ιουνίου) μου είπε πως το επόμενο ραντεβού ήταν στην αυχενική διαφάνεια (μέσα Ιουλίου) σε ένα άλλο εξειδικευμένο ιατρείο και πως εκείνος θα με έβλεπε ξανά τέλη Αυγούστου.
Αυτές οι ημερομηνίες μου φαινόντουσαν τόσο μακρυά... Εγώ ήθελα αν μπορούσα να πήγαινα κάθε μέρα στο ιατρείο να το άκουγα και να το έβλεπα πως μεγάλωνε όλα καλά...
Από τότε που με θυμάμαι με τον Δημήτρη ένα πράγμα του έλεγα συνέχεια....Πότε θα με πάει στην Θεσσαλονίκη!
Πού θα ήθελες να πάμε βόλτα; Στην Θεσσαλονίκη του απαντούσα εγώ!!!
Τρέλα με αυτή την πόλη!!! Αγάπη μεγάλη! Τι να κάνουμε; Είναι η πόλη που με έκανε από παιδί γυναίκα, που με έκανε "επιστήμονα", που μου έδωσε την πρώτη μου δουλειά...είναι η δεύτερη πόλη μου!
Είμαι στην ευχάριστη θέση να σας παρουσιάσω την καινούρια μου ενότητα - ετικέτα : My family.
Το περιεχόμενο αυτής;...μα το λέει από μόνη της η λέξη: Η δική μου οικογένεια!
Ήθελα από πολύ καιρό να την δημιουργήσω...αλλά για να γινόταν αυτό εφικτό, έπρεπε να τηρεί την προϋπόθεση να υπάρχει οικογένεια...και τι εννοώ με αυτό; Ότι με τον σύζυγο θεωρητικά είμαστε μεν οικογένεια αλλά ουσιαστικά είμαστε ζευγάρι αφού τυπικά οικογένεια γίνεσαι με την έλευση ενός τουλάχιστον παιδιού...Οπότε....όπως αντιλαμβάνεστε....για να σας την παρουσιάζω πλέον....αυτό σημαίνει....πως ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙ.......το παιδάκι μας ήδη μεγαλώνει μέσα μου!!
Το περιεχόμενο αυτής;...μα το λέει από μόνη της η λέξη: Η δική μου οικογένεια!
Ήθελα από πολύ καιρό να την δημιουργήσω...αλλά για να γινόταν αυτό εφικτό, έπρεπε να τηρεί την προϋπόθεση να υπάρχει οικογένεια...και τι εννοώ με αυτό; Ότι με τον σύζυγο θεωρητικά είμαστε μεν οικογένεια αλλά ουσιαστικά είμαστε ζευγάρι αφού τυπικά οικογένεια γίνεσαι με την έλευση ενός τουλάχιστον παιδιού...Οπότε....όπως αντιλαμβάνεστε....για να σας την παρουσιάζω πλέον....αυτό σημαίνει....πως ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙ.......το παιδάκι μας ήδη μεγαλώνει μέσα μου!!
via |
Καιρό είχα να κάνω ανάρτηση για το μπαλκόνι μου....
ήρθε όμως ή ώρα για τον πανέμορφο κάκτο...
Κάκτος Εχινόψις
..."Όταν σταυρώθηκε ο Χριστός, ένα καφετί πουλάκι μ' άσπρο λαιμό πέταξε πάνω από το άγιο κεφάλι του Χριστού, που το έσφιγγε ένα αγκάθινο στεφάνι, ενώ ένα μικρό άσπρο λουλούδι είχε ανθίσει στη βάση του σταυρού. Το μαρτύριο του Θεανθρώπου έθλιβε το πουλί και το λουλούδι.
Το πουλάκι θέλοντας ν' απαλύνει τον πόνο του Χριστού, τράβηξε το ένα αγκάθι. Σταλαγματιές από το αίμα Του έπεσαν στο λαιμό του πουλιού κι άλλες κύλησαν πάνω στο λουλούδι που άνοιξε τα πέταλά του, όσο πιο πολύ γινόταν για να τις δεχτεί. Μονομιάς ο λαιμός του πουλιού και τα πέταλα του λουλουδιού βάφτηκαν κόκκινα. Έτσι, το αίμα του Χριστού χάρισε στον κοκκινολαίμη και στην παπαρούνα κόκκινο χρώμα."...
Καλώς όρισες Άνοιξη και επίσημα πλέον!!!
camelia |
Καλημέρα!!! Σήμερα η ανάρτηση αφορά τους μη bloggers!
Επειδή ξέρω πως πολύ από εσάς διαβάζετε διάφορα blogs αλλά διστάζετε να σχολιάσετε επειδή δεν ξέρετε πως, φοβάστε την διαδικασία ή δεν θέλετε να αφήσετε τα στοιχεία σας, θα σας δείξω λοιπόν τον τρόπο που σχολιάζουμε.
Όπως έχουμε πει, το να σχολιάζει κανείς μία ανάρτηση, δίνει μεγάλη χαρά σε αυτόν που γράφει, γιατί νιώθει πως υπάρχει επικοινωνία και όχι πως μιλάει μόνος του!
Εδώ λοιπόν είναι η φόρμα για τα σχόλια
Fudge για ερωτευμένους και μη!! Με άσπρη σοκολάτα και πραλίνα.
By Ευαγγελία - 10:21 μ.μ.
fudge white & milk chocolate |
Η Δύση σε συνδυασμό με τις εταιρίες και τα καταστήματα, μας έχει βάλει στο τρυπάκι να γιορτάζουμε ιδιαιτέρως αυτή την ημέρα. Εγώ όμως δεν θα το δω έτσι. Ο άγιος Βαλεντίνος ουδεμία σχέση είχε με την γιορτή που έχουν βαλθεί να του δώσουν. Θα πω λοιπόν πως απλά είναι μία παγκόσμια ημέρα να γιορτάσουμε για μια ακόμη φορά την αγάπη που πρέπει να δείχνουμε καθημερινά στο ταίρι μας!
Από καιρό είχα ακούσει για μία παράσταση που θα ανέβαζε η Μιμή Ντενίση σε σχέση με την Σμύρνη. Ήθελα πολύ να πάω να την παρακολουθήσω, καθότι οτιδήποτε έχει σχέση με ιστορία μου προκαλεί το ενδιαφέρον.
Το μόνο που με προβλημάτιζε ήταν η ίδια η Ντενίση... Πέραν από τον "πόλεμο" που της κάνει ο Λαζόπουλος κατά καιρούς, και εμείς δεν είχαμε παρατηρήσει κάποιο σοβαρό ταλέντο στην ηθοποιία.. Πώς θα έπειθα λοιπόν τον Δημήτρη να πάμε να δούμε την παράσταση;
Πριν περίπου 1 μήνα κάτι πολύ άσχημο συνέβηκε σε μία φίλη blogger. Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς κάηκε το σπίτι της, ολοσχερώς..... Τότε λοιπόν από το πουθενά συγκεντρώθηκαν ιντερνετικά μία ομάδα bloggers οι περισσότερες μαμάδες και κάναν τα αδύνατα δυνατά για να βοηθήσουν.
Συνεχίζοντας λοιπόν την βόλτα που είχαμε ξεκινήσει μαζί μέσω της φωτογραφικής μου μηχανής στην Αθήνα εδώ, θα δούμε στην πορεία τα σημαντικότερα μνημεία...
Χορηγικό Μνημείο Λυσικράτη |
περπατήσαμε στα στενά της Αθήνας και είδαμε το μνημείο του Λυσικράτη και από μακρυά την Πύλη του Αδριανού στην λεωφόρο Συγγρού.
Πριν από δυο βδομάδες αποφάσισα να κάνω μία βόλτα στην "Αρχαία Αθήνα"...
Αν και δεν ήταν ποτέ προσωπική επιλογή το να ζήσω στην Αθήνα, οι συγκυρίες το έφεραν έτσι όπου τα τελευταία 6 χρόνια είμαι "μόνιμος" κάτοικος!! Την Ακρόπολη - Παρθενώνα, έχω επισκεφτεί δύο φορές με το σχολείο και με την κατασκήνωση ενώ στο μουσείο έχω πάει μία φορά.
Βόλτα όμως πέριξ των μνημείων δεν είχα κάνει ποτέ μου....δηλαδή με άλλα λόγια δεν είχα επισκεφτεί ποτέ την Πλάκα, τα Αναφιώτικα, το Ηρώδειο κλπ..
Μα να ζω τόσο καιρό εδώ και να μην έχω αφιερώσει λίγο χρόνο να δω που μένω; Άλλοι έρχονται από μακρινές χώρες να δουν τις ομορφιές μας...
Πήρα τηλέφωνο λοιπόν μια καλή μου φίλη ( ο Δημήτρης δεν υπήρχε περίπτωση να με αντέξει )και κανονίσαμε περίπατο με φωτογραφική μηχανή σα να είμαστε τουρίστριες...βήμα και κλικ με άλλα λόγια...
Ξημέρωσε Κυριακή, ο Δημήτρης μετά από πολύυυυ καιρό έχει ρεπό. Δεν γίνεται να το αφήσουμε αυτό να πάει χαμένο...πρέπει οπωσδήποτε να το εκμεταλλευτούμε!
Πρώτη μας σκέψη να πάμε μια βόλτα ως το Σούνιο...Αλλά δεν έχει καιρό για θάλασσα...ο καιρός είναι κατάλληλος για βουνό...( Μιλάμε για μία εβδομάδα μετά την Πρωτοχρονιά).
Η δεύτερη μας σκέψη η οποία και τελεσφόρησε, ήταν στο κτήμα Τατοΐου στα πρώην Βασιλικά ανάκτορα που είχε επισκεφτεί πρόσφατα η πεθερά μου και μας μίλησε με ενθουσιασμό...
Το όμορφο blog Νηπιαγωγείο... mou! μου έκανε την τιμή να μου χαρίσει το βραβείο Liebster! Αυτό είναι πολύ σημαντικό για ένα μικρό blog σαν και το δικό μου! Το "Liebster Award" είναι ένα εικονικό βραβείο που χρησιμεύει για να εξαπλωθούν αλυσιδωτά και να γίνουν γνωστά blogs με λιγότερους από 200-300 followers. Είναι ένα σημαντικό εργαλείο για να γίνουν ακόμα περισσότερα blogs ευρύτερα γνωστά στο διαδίκτυο! Σε ευχαριστώ πολύ λοιπόν!
Ξημερώνει μία τέλεια Κυριακή...
Σκέφτεσαι...γιατί να μην την εκμεταλλευτώ και να κάνω μια βολτίτσα...
Έτσι ενήργησα λοιπόν εγώ..και πήρα την φωτογραφική μου μηχανή ,πήγα στην Πλάκα, τράβηξα ένα σωρό φωτογραφίες να σας κάνω ανάρτηση να δείτε και εσείς πόσο όμορφη πόλη έχουμε...και γύρισα το βράδυ με τον Δημήτρη πτώματα να πέσουμε για ύπνο...
Αμ δε....
Μπαίνοντας στο σπίτι ανακαλύπτουμε πως η πόρτα μας είναι μισάνοιχτη...
Από πάνω σημειωτέο μένουν τα ξαδέρφια μου που έχουμε ανταλλάξει κλειδιά για περίπτωση ανάγκης.. Λέμε τα παιδιά θα είναι μέσα...κάτι θα θέλουν...
Μπαίνει πρώτος ο Δημήτρης και λέει:
Ευαγγελία μας κλέψανε...
Μπαίνω και εγώ μέσα, βλέπω το σαλόνι μια χαρά...και λέω από μέσα μου..πλάκα μου κάνει...(πείτε μου για ποιον λόγο κάθε φορά που γίνεται κάτι σημαντικό και μου το ανακοινώνει, εγώ πιστεύω ακράδαντα πως μου κάνει πλάκα...)
Επαναλαμβάνει...Ευαγγελία μας κλέψανε...
-Αν είσαι μέσα, φύγε...ΦΥΓΕ...
Εγώ κάπου εκεί αρχίζω να αντιλαμβάνομαι οτι δεν μπορεί να με δουλεύει τόσο πολύ..κάτι όντως έχει γίνει...και προχωράω προς τα υπνοδωμάτια...
Χρόνια Πολλά κ Καλή Χρονιά!!!!!!!!
Ποιος να μου το λεγε πως μετά από τόσα χρόνια που είμαστε μαζί με τον Δημήτρη θα καταφέρναμε να κάνουμε επιτέλους Πρωτοχρονιά μαζί, στο πατρικό μας με χιόνι....Ποιος;
Η φύση της δουλειάς του είναι τέτοια που πάντα τέτοιες μέρες δούλευε, οπότε φέτος που δεν δούλευε απλά αρπάξαμε την ευκαιρία από τα μαλλιά και φύγαμε για Λιβαδειά τον κοινό τόπο καταγωγής μας...
Την παραμονή λοιπόν το πρωί πήραμε το αυτοκινητάκι μας για να φύγουμε, ξέραμε πως είχε χιονίσει..αλλά ως εκεί...το θέαμα που θα αντικρίζαμε δεν το είχαμε φανταστεί..