Σου λένε, σε ευχαριστούμε πολύ για την πρόταση, φυσικά, δεν έχουμε πρόβλημα, και εσύ βρίσκεσαι σε πελάγη ευτυχίας....Θα γίνω ΝΟΝΑ!!!!!

Και να τα δώρα στο παιδί, πριν καν το βαπτίσεις, και να πηγαίνεις συνέχεια επίσκεψη να το βλέπεις, τι και αν δεν σε καταλαβαίνει ακόμα...εσύ βρίσκεσαι εκεί!!!

Το βαπτίζεις..... την 1η χρονιά τα Χριστούγεννα, το παλτό του, το παιχνίδι του, το Πάσχα τα παπούτσια του, την 1η του Λαμπάδα και ας μην μπορεί να την κρατήσει...το αυγό του....και ας μην τρώει ακόμα σοκολάτα!!!

Την 2η χρονιά το ίδιο...και την 3η....φτάσαμε στην 7η χρονιά...

Αλλά δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε εσάς, ή μόνο σε εμένα, ίσως και να φταίει το γεγονός ότι δεν μένουμε στην ίδια πόλη, δεν ξέρω...φτάνω να το βλέπω σαν ένα "καθήκον".

Φέτος, αν την είδα μία φορά, της μίλησα μία φορά στην γιορτή της...και τώρα ξεχάστηκα και τελευταία στιγμή της πήρα το δώρο της και συνειδητοποίησα πως ούτε κάρτα δεν της έκανα...

Ήρθαν οι δικοί μου για πεταχτά στην Αθήνα, οπότε βρήκα και την ευκαιρία να τους δώσω τα πράγματα της μικρής,να της τα δώσουν, και έτρεχα να βρω χαρτόνι για να φτιάξω μια κάρτα του 5λεπτου.....

Πώς κατάντησα έτσι;....

Είναι φάση και θα μου περάσει....; τι λέω????!!!

Πραγματικά. εγώ θυμάμαι τον εαυτό μου, που ακριβώς, αυτό το παράπονο είχα από την νονά μου, ότι ήταν από χωριό, δεν ήξερε η κακομοίρα...μια φορά τον χρόνο δώρο και μέχρι το δημοτικό!! Στο γυμνάσιο λεφτά από το ταχυδρομείο και τέλος!!! Αυτό ήταν....Δεν μιλάγαμε ποτέ..

Και τώρα κοντεύω να γίνω και εγώ έτσι....

Λοιπόν...

Σας υπόσχομαι, ότι θα προσπαθήσω, στην μικρή μου την Σταυρούλα, να είμαι πιο συνεπής, και να μην το βλέπω σαν καθήκον....

Αυτή είναι η κάρτα του 5λεπτου....

ούτε παιδί στο δημοτικό δεν κάνει τόσο απλή...