Έχεις σπουδάσει, έχεις δουλέψει και σήμερα βρίσκεσαι στο σπίτι σου αλλά όχι από επιλογή...
και πας σε μια υπηρεσία και σε ρωτάνε : Επάγγελμα;
Τι τους απαντάς; Άνεργη ή οικιακά;

Και τα δύο με στεναχωρούν σαν απάντηση. - Γιατί ντρέπεσαι; θα με ρωτήσετε...
- Όχι δεν ντρέπομαι!!! Ίσα - ίσα.
Το άνεργη το λέω με υπερηφάνεια και δυνατά ώστε αν υπάρχει έστω και ένας που ασχολείται με τα κόμματα εκεί γύρω να το ακούσει...αν και καρφάκι δεν θα του καίγεται, τέλος πάντων...
Και όσων αφορά το οικιακά, και αυτό αν το επέλεγα από μόνη μου και δεν ήταν καταναγκαστικό, επίσης με υπερηφάνεια θα το φώναζα, αφού αυτό δήλωνε και η μαμά μου, και ήταν μόνιμα στο σπίτι για να φροντίζει εκείνο και εμάς....

Αλλά όταν δεν είναι επιλογή σου κανένα από τα δύο, δεν είναι να στεναχωριέσαι;
Να λες ότι οι κόποι σου πήγαν χαμένοι;

Πραγματικά ενώ δεν συμφωνώ με τον άντρα μου, ώρες ώρες του δίνω δίκαιο...
    Ισχυρίζεται πως για εκείνους που σπούδασαν και δεν δουλεύουν πάνω στο αντικείμενό τους, όχι από επιλογή , και για εκείνους που δεν εργάζονται καθόλου, πως καλύτερα να μην είχαν πάει για σπουδές και να βρίσκαν κατευθείαν δουλειά χωρίς να έχαναν πολύτιμο χρόνο...

    Εγώ δεν συμφωνώ γενικά με αυτή την άποψη, γιατί θεωρώ πως οι σπουδές είναι ένα στάδιο του ανθρώπου που πρέπει να το περάσει, όχι τόσο για τις ίδιες τις σπουδές, όσο για τις εμπειρίες ζωής που αποκτά αλλάζοντας πόλη, αναλαμβάνοντας ευθύνες κλπ...τέλος πάντων για όσους μπορούν και έχουν αυτή την δυνατότητα...

    Αλλά υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι, πως αν ας πούμε - για τον Δημήτρη θα μιλήσω τώρα - δεν σπούδαζε αυτή την καταπληκτική σχολή Μηχανολόγων ΤΕΙ , που με" πολλή προσπάθεια" μπήκε εκεί και μετά από " ώριμη " σκέψη, και είχε πάει για δουλειά ως ανειδίκευτος εργάτης σε κάποιο εργοστάσιο, τώρα θα είχε μια 10ετία προϋπηρεσία και δουλειά σε κάτι το οποίο σχετικά είναι ασφαλές ως προς το αν θα έχω δουλειά αύριο, μπορώ να κάνω οικογένεια κλπ....

   Ενώ τώρα δουλειά σε εργοστάσιο δεν μπορεί να βρει...ούτε σαν μηχανολόγος , ούτε σαν ανειδίκευτος, ούτε πουθενά πάνω στο αντικείμενό του, είναι 30 και προϋπηρεσία δεν έχει αποκτήσει καθόλου, και σε όσες αγγελίες βλέπει πάνω στο αντικείμενο ζητάν τουλάχιστον 3-5 χρόνια προϋπηρεσία...Από πού να τα αποκτήσω φίλε μου; Από πού;
Και για να μην τρώμε,σαν μεγάλα γομάρια από μαμά - μπαμπά και για να μην φτάσουμε στα 50 μας να κάνουμε οικογένεια, αναγκάστηκε να πάει να δουλέψει σερβιτόρος για να βγάζει το ψωμί μας...κάτι που έκανε και σαν φοιτητής....Δηλαδή με άλλα λόγια τι' χες Γιάννη τι'χα πάντα....


Ξέφυγα όμως τώρα με την ιστορία του Δημήτρη... αν και δεν είναι εκτός θέματος, αλλά θέλω να μιλήσω για εμένα.

Εγώ λοιπόν στα 18 μου όπως έχω ξαναπεριγράψει εδώ αποφάσισα πως θέλω να γίνω φυσιοθεραπεύτρια...το σπούδασα, το τελείωσα, δούλεψα και 2 χρόνια πάνω σε αυτό το κομμάτι( χωρίς ένσημα άρα πάλι προϋπηρεσία 0 ), αλλά δεν μου πολυάρεσε...βέβαια αυτό δεν έχει να λέει πως αν κάποιος μου έλεγε, σου έχω δουλειά να πας θα του έλεγα όχι, απλά αν μου έδινε 2 επιλογές ίσως και να επέλεγα το άλλο...

Τελικά μπήκα στην διαδικασία να ξανασπουδάσω αυτή την φορά παιδαγωγικά, κάτι που πραγματικά πλέον πιστεύω πως μου πάει και μου αρέσει. Έκανα πρακτική σε διάφορα μέρη, αλλά δουλειά πάνω σε αυτό σε "εταιρία" που να έχεις ένσημα- σταθερό μισθό κλπ, πάλι δεν βρήκα...
Απλά με αυτή την ιδιότητα της παιδαγωγού έχεις ένα μεγάλο φάσμα δουλειάς κατ'οίκον...
Ε, απ'αυτό δόξα τω Θεώ δεν έχω παράπονο, πάντα βρίσκω...

Φοιτήτρια και πιο μετά, πέρασα και από διάφορα μαγαζιά ως πωλήτρια, το τελευταίο ήταν στο ασχολίαστο ΠΛΑΙΣΙΟ, απαράδεκτες οι συνθήκες εργασίας,αλλά δεν θέλω να το σχολιάσω περεταίρω...και από εκεί και πέρα, άπυρες οι αιτήσεις, αλλά ποτέ καμία απάντηση από πουθενά!! Ακόμη και στα Jumbo, αλλά τίποτε..ούτε φωνή ούτε ακρόαση( και να φανταστείς εδώ έχω και μια προϋπηρεσία 3 ετών και βάλε...)

Φέτος έχω έναν μαθητή Β΄δημοτικού με υπερκινητικότητα που τον διαβάζω καμιά ώρα τα απογεύματα και με αυτόν τον τρόπο ουσιαστικά χαρτζιλικόνομαι και δεν ζητάω από τον άντρα μου λεφτά να πάρω μια γλάστρα βρε αδερφέ....

Δεν ξέρω που θα πάει αυτή η κατάσταση...γενικά μου αρέσει η ιδέα η γυναίκα να είναι στο σπίτι για να φροντίζει την οικογένεια, αλλά όταν αυτό προέρχεται από επιλογή...τώρα ας πούμε εγώ που δεν έχω παιδιά, θα ήθελα να δούλευα κάπου και να βοηθούσα στο ταμείο...αλλά πώς θα γίνει αυτό;


Και αυτό που μου την σπάει περισσότερο είναι όπως προείπα αυτοί που ασχολούνται με την πολιτική ως κόμματα...βρισκόμαστε και σε προεκλογική περίοδο...τώρα μας θυμούνται όλοι...Τόσο καιρό πού ήσασταν; και μετά πού θα είστε; ΡΕ ΟΥΣΤ......συγχύστηκα! Όλοι για την καρέκλα...Αλλά τέλος πάντων ξεφεύγω...

Δεν έχω να προσθέσω κάτι περισσότερο...
Μου άρεσε που λόγω της ιδέας της Δέσποινας ανοίχτηκε αυτό το θέμα...έτσι για να διαβάζουμε και άλλες ιστορίες και μη νιώθουμε "μοναξιά"...

Με αυτή την ανάρτηση συμμετέχω και εγώ στο Link party του http://mamadesekrisi.blogspot.gr/2014/05/link-party-1.html