Πριν από λίγο καιρό, σας είχα παραθέσει ένα άρθρο όπου αφορούσε πάλι το ίδιο θέμα.
Σήμερα όμως θα σας πω την δική μου εμπειρία με τον Χρήστο μου...το αγόρι μου, που μου έκανε την υπέροχη κίνηση...
Ο Χρήστος είναι ένα παιδί Β΄ Δημοτικού, πανέξυπνο και ευαίσθητο. Τον γνώρισα πέρυσι το καλοκαίρι, όπου με σύστησαν στην οικογένειά του ως δασκάλα.
Ο λόγος που με ήθελαν, ήταν να τον διαβάζω με το που ξεκινήσουν τα σχολεία. αφού οι γονείς λείπουν λόγο δουλειάς και με την γιαγιά δεν κάθεται να διαβάσει. Μου είπαν πως είναι λίγο ζωηρός και πως έχει ένα θέμα με την ανάγνωση οπότε και τον έχουν πάει για λογοθεραπεία.

Αυτά...και ξεκινάμε τον Σεπτέμβρη.

Στο δωμάτιο, το γραφείο του ήταν γεμάτο πράγματα...μολυβοθήκη, κασετίνα, βιβλία, φωτιστικό κ.α
και η καρέκλα του ήταν μία που γυρνούσε.

credits

Αντιλαμβάνεστε λοιπόν η κατάσταση ήταν ότι έπρεπε για να αποσπαστεί η προσοχή του...


Ξεκινήσαμε να διαβάσουμε...τους πρώτους μήνες:
Γύρναγε γύρω γύρω με την καρέκλα, έβγαζε από το συρτάρι να μου δείξει τις τάπες του, έκανε λίγο μια άσκηση, θυμόταν κάτι που έγινε στο σχολείο να μου το πει, να ξύσει το μολύβι, να πάει τουαλέτα, να μου δείξει κάτι από ένα άλλο βιβλίο, για να σκεφτεί το πρόβλημα έπρεπε να πάει κάτω από το γραφείο, για την ανάγνωση δε, έκανε βόλτα στο δωμάτιο!!!!και άλλα πολλά....


Η πρώτη μου κίνηση ήταν να αλλάξουμε καρέκλες. Εγώ θα καθόμουν στην γυριστή και εκείνος στην σταθερή. Το κακό βέβαια με την σταθερή είναι πως έχει κενό από πίσω στην πλάτη, οπότε βρήκε καινούριο τρόπο να κάνει ανάγνωση...να είναι ο μισός μπροστά και ο μισός πίσω...δλδ τα πόδια του πατούσαν στο πίσω μέρος της καρέκλας...κάτι που ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να το εξαλείψουμε παντελώς.
Δεύτερη κίνηση, απομακρύνουμε από το γραφείο ότι δεν χρειαζόμαστε εκείνη την στιγμή, μένουμε μόνο με τα βασικά και ίσως και με ένα ρολόι αν δεν υπάρχει στον τοίχο.

Τρίτη κίνηση, έθεσα χρονικά όρια διεκπαιρέωσης της κάθε άσκησης - φωτοτυπίας. Στην αρχή ξεκίνησα με το να λέω θα τελειώσεις ας πούμε την αντιγραφή μέχρι εγώ να μετρήσω μέχρι το 20. Εννοείται πως μετρούσα έτσι που να προλαβαίνει...το 1-2-3 πήγαινε πολύ γρήγορα για να πάρει μπρος και το 18-19-20 περνούσε μισό λεπτό, ώστε να νικάει κάθε φορά τον στόχο του. Γιατί το θέμα μας δεν ήταν τόσο να τελειώσουμε στην ώρα μας, όσο το να συγκεντρωθούμε στην άσκηση και να την κάνουμε χωρίς να χαζέψουμε.

Η λογοθεραπεία στην διάρκεια της χρονιάς έγινε εργοθεραπεία και έτσι τα πράγματα έχουν καλυτερέψει αρκετά.
Τώρα που έχουμε μάθει και την ώρα, έχουμε και το ρολόι και λέμε πως μέσα στην επόμενη μισή ώρα πρέπει να έχουμε τελειώσει και τις δύο φωτοτυπίες...

Σε γενικές γραμμές, έχουμε εξελιχθεί καλά...υπάρχουν όμως μέρες με εξάρσεις και υφέσεις...

credits

Αυτό που έχω διαπιστώσει όμως είναι πως αν υπάρχει μέρα που να είναι "αλλού", θα υπάρχει λόγος.

Ήταν μια μέρα που πραγματικά δεν τον είχα ξαναδεί έτσι...του μιλούσα και κοιτούσε το υπερπέραν...ενώ είναι αστέρι στα μαθηματικά ( κάνει πράξεις πιο γρήγορα από εμένα με το μυαλό του!!!!) έκανε μία ώρα για μια πολύ απλή πρόσθεση. Πραγματικά μου είχε εξαντλήσει την υπομονή μου, και του είπα: μα παιδί πού έχεις το μυαλό σου; Γιατί δεν είσαι εδώ σήμερα;
Και εκείνος δεν μου απαντούσε..δεν ήταν αρνητικός ή ζωηρός, απλά ήταν στον κόσμο του.
Με τα πολλά περνάει η ώρα, δεν έχουμε κάνει σχεδόν τίποτε και επιστρέφουν οι γονείς του. Τους λέω τα καθέκαστα και παίρνω μια πολύ ωραία απάντηση. Εκείνη την ημέρα δεν είχαν πάει στην δουλειά τους, αλλά ήταν στο δικαστήριο. Στο μαγαζί που δουλεύει η μαμά του, έγινε ληστεία και επειδή ήταν μάρτυρας τους είχαν καλέσει για κατάθεση. Έλα όμως που ο μικρός δεν καταλαβαίνει αυτές τις λεπτομέρειες και νόμιζε πως οι γονείς του θα πάνε φυλακή!!!!!!!!!
Πόσες τύψεις ένιωσα τότε....Γι' αυτό ήταν έτσι το πουλάκι μου...Τον έπιασα λοιπόν μετά και του είπα πως έπρεπε να μου πει τι σκεφτόταν, το πως ένιωθε και να μην με άφηνε να του φωνάζω...δεν θα κάναμε μάθημα...κλπ...Και απλά κουνούσε το κεφαλάκι του...

Χτες ήταν μία από τις καλύτερες μέρες από άποψη διαβάσματος. Ήρθε, ξεκίνησε μόνος του τις φωτοτυπίες, δεν χάζεψε καθόλου, δεν με ρώτησε για τίποτε, έκανε την αντιγραφή του χωρίς κανένα παράπονο και όταν την τελείωσε μου λέει, τι άλλο έχουμε να κάνουμε; - Τίποτα!!! τα τελείωσες όλα!!
- Αλήθεια; Τόσο γρήγορα;
- Ναι!!! Είδες πως είναι να διαβάζεις χωρίς να χαζεύεις!!! και χαμογέλασε!!!
Στο τέλος του είχα ένα τεράστιο αυτοκόλλητο με ζωγραφιά και του έγραψα τον λόγο που το άξιζε!!!
Έρχεται μετά η μαμά του και μου λέει...δεν σας άκουσα καθόλου...μήπως είχατε πυρετό;!!!

Αυτά ήθελα να σας πω...ούτε εγώ είμαι απόλυτα ειδήμων, προσπαθώ...με τις γνώσεις που έχω πάρει να γίνομαι καλύτερη...
Και αυτό νομίζω πως είναι το σωστό, να μην θεωρούμε τους εαυτούς μας αλάνθαστους!!

Με αυτή την ανάρτηση, συμμετέχω στο Link party του http://www.craftaholic.gr/2014/05/link-party-week-12.html