Χτες το βράδυ, η Μάρθα από το γίναμε γονείς έθεσε ένα θέμα για το Link party που διοργανώνει.
" Η αγαπημένη μου ανάμνηση"
Έστυψα το μυαλό μου να σκεφτώ την αγαπημένη μου..πολλές μου ερχόντουσαν στο μυαλό , αλλά δεν τις έκρινα ως αγαπημένες...
Για να είναι αγαπημένη μία ανάμνηση, πρέπει καταρχάς να σου βγάζει συναίσθημα, να είναι ζωντανή ακόμα στο μυαλό σου, και ίσως να ήθελες να την ξαναπεράσεις την στιγμή εκείνη, την φάση εκείνη που αργότερα έγινε ανάμνηση...
Ήμουν λοιπόν στο κρεββάτι μου, και αντί να κοιμηθώ, προσπαθούσα να βρω, αυτή. την μία...αγαπημένη ανάμνηση...Και έτσι μου ήρθε...
Μου ήρθε στο μυαλό μου η στιγμή που βρίσκομαι με τον πατέρα μου , πριν 10 χρόνια και κάτι , μέσα σε ένα βαγόνι του τρένου, πηγαίνοντας προς την Θεσσαλονίκη, όπου θα συναντούσα για πρώτη φορά την πόλη που θα με φιλοξενούσε για τα επόμενα 5 χρόνια... ( Σεπτέμβριος 2003)
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ!!!!!!!!!!!!!
Ένιωσα το δάκρυ να έρχεται...ναι, αλήθεια!! Είχα συγκινηθεί...κοιτούσα έξω την πόλη που εμφανιζόταν από το παράθυρο και φανταζόμουν τις στιγμές που θα ζούσα σε αυτό το καινούριο "σπίτι"...
( Ιούλιος 2008)
Το εισιτήριο που κρατάω στα χέρια μου λέει πως ταξιδεύω στις 8.30. Η ώρα είναι 6 και ακόμα είμαι στο μαγαζί που δούλευα τα τελευταία τρία χρόνια. Εκεί απέκτησα φιλίες, εκεί περνούσα την μισή μέρα της ζωής μου, και γυρνούσα να τους χαιρετήσω όλους....
Έχω πάρει το λεωφορείο από το Cosmos στην Πυλαία, για να φτάσω στην άλλη άκρη της πόλης, στον Οσε...
1ος σταθμός Βούλγαρη όπου αλλάζω το λεωφορείο.
Και περνάμε πάνω από τον λευκό τον πύργο...προσπαθώ να δω μέσα από το παράθυρο μακρυά που φαίνεται ο πύργος...αρχίζω και το συνειδητοποιώ... φεύγω....
Τελευταίος μεγάλος σταθμός η Αριστοτέλους...αρχίζει το δάκρυ και κυλάει.....όχι μόνο τότε, αλλά και τώρα που το γράφω....ουφ....τα ξαναζώ...
" Η αγαπημένη μου ανάμνηση"
Έστυψα το μυαλό μου να σκεφτώ την αγαπημένη μου..πολλές μου ερχόντουσαν στο μυαλό , αλλά δεν τις έκρινα ως αγαπημένες...
Για να είναι αγαπημένη μία ανάμνηση, πρέπει καταρχάς να σου βγάζει συναίσθημα, να είναι ζωντανή ακόμα στο μυαλό σου, και ίσως να ήθελες να την ξαναπεράσεις την στιγμή εκείνη, την φάση εκείνη που αργότερα έγινε ανάμνηση...
Ήμουν λοιπόν στο κρεββάτι μου, και αντί να κοιμηθώ, προσπαθούσα να βρω, αυτή. την μία...αγαπημένη ανάμνηση...Και έτσι μου ήρθε...
 |
| credits |
Μου ήρθε στο μυαλό μου η στιγμή που βρίσκομαι με τον πατέρα μου , πριν 10 χρόνια και κάτι , μέσα σε ένα βαγόνι του τρένου, πηγαίνοντας προς την Θεσσαλονίκη, όπου θα συναντούσα για πρώτη φορά την πόλη που θα με φιλοξενούσε για τα επόμενα 5 χρόνια... ( Σεπτέμβριος 2003)
Έχουν τελειώσει οι πανελλήνιες, έχει περάσει το καλοκαίρι, το έχω εμπεδώσει πλέον πως είμαι φοιτήτρια, εγώ και όλοι οι φίλοι μου δηλαδή, δεν είχα κάνει και τίποτα σπουδαίο...οπότε δεν ένιωθα κάτι την ώρα που έμπαινα στο τρένο...δεν είμαι και πολύ ευαίσθητη εξάλλου...
Ναι, όλα αυτά μέχρι που είδα αυτή την περίφημη πινακίδα...
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ!!!!!!!!!!!!!
Ένιωσα το δάκρυ να έρχεται...ναι, αλήθεια!! Είχα συγκινηθεί...κοιτούσα έξω την πόλη που εμφανιζόταν από το παράθυρο και φανταζόμουν τις στιγμές που θα ζούσα σε αυτό το καινούριο "σπίτι"...
( Ιούλιος 2008)
Το εισιτήριο που κρατάω στα χέρια μου λέει πως ταξιδεύω στις 8.30. Η ώρα είναι 6 και ακόμα είμαι στο μαγαζί που δούλευα τα τελευταία τρία χρόνια. Εκεί απέκτησα φιλίες, εκεί περνούσα την μισή μέρα της ζωής μου, και γυρνούσα να τους χαιρετήσω όλους....
Έχω πάρει το λεωφορείο από το Cosmos στην Πυλαία, για να φτάσω στην άλλη άκρη της πόλης, στον Οσε...
1ος σταθμός Βούλγαρη όπου αλλάζω το λεωφορείο.
Η εκκλησία των Τριών Ιεραρχών, η στάση του λεωφορείου, που περίμενα για να πάω στην δουλειά...
Φεύγουμε, και είμαστε στην Εγνατία....
Περνάμε πάνω από την Μπότσαρη και Δελφών που έμενα...το σπίτι μου...και φεύγουμε...
Περνάμε από την Καμάρα...τα άπυρα ραντεβού που έχουμε δώσει εκεί...
Φεύγουμε και εγώ προσπαθώ να ρουφήξω τις εικόνες που έβλεπα για τελευταία φορά...
Εντωμεταξύ, έχω βάλει και ακούω ράδιο.. Star FM, Zooradio; Δεν θυμάμαι...Αυτό που θυμάμαι είναι πως είχαν διαγωνισμό εκείνη την ώρα και έδιναν τα windows vista που μόλις είχαν βγει στην αγορά...
Τα ήθελα πολύ και τις τελευταίες εβδομάδες που τα έδιναν προσπαθούσα συνέχεια μπας και τα κερδίσω...Είπα από μέσα μου,σήμερα που είναι το τέλος αυτής της ζωής θα κάνω την ύστατη προσπάθεια...στέλνω μήνυμα...και το λεωφορείο συνεχίζει...
 |
| credits |
 |
| credits |
Και φεύγουμε και από εκεί...και φτάνουμε εκεί που ήταν το τέλος και η αρχή όλης αυτής της περιόδου...εκεί από όπου έπαιρνα το λεωφορείο το 52 κάθε μέρα για τα ΤΕΙ στην Σίνδο...εκεί στον ΟΣΕ...
Και πάνω που πλέον δεν με νοιάζει που με βλέπουν να κλαίω...πάνω που παίρνει την στροφή το λεωφορείο να μπει μέσα...ακούω από τα ακουστικά μου την ραδιοφωνική παραγωγό να λέει: "Να ανακοινώσουμε και την νικήτρια του διαγωνισμού με τα windows είναι η Ευαγγελία Παπαρίζου!!!!Αααα κοίτα να δεις Παπαρίζου!! Με την Έλενα τι σχέση έχεις κορίτσι; Πάρε μας να πεις!!"
 |
| credits |
Η πόρτα του λεωφορείου έχει ανοίξει να κατέβουμε, να προσπαθώ να σκουπίσω τα δάκρυά μου, να κατεβάσω τις βαλίτσες και να συνειδητοποιήσω τι μόλις είχε συμβεί...
Μπαίνω στον σταθμό, δίνω την βαλίτσα και παίρνω τηλέφωνο: Είμαι η Ευαγγελία που κέρδισα στον διαγωνισμό....- Α ναι η Παπαρίζου!!!! - Ναι, δεν έχουμε κάποια σχέση, Ξέρετε εγώ, φεύγω...δεν θα μένω πλέον στη Θεσ/κη...- Ε, εντάξει θα στο στείλουμε άμεσα, ή έλα αύριο από τον σταθμό να το πάρεις...- Ε, δεν καταλάβατε, είμαι στο σταθμό, σε ένα τέταρτο φεύγω με το τρένο... και τους εξηγώ την κατάσταση....με τα πολλά μου το στείλανε στην Λιβαδειά στους γονείς μου και τελικά δεν το χρησιμοποίησα γιατί τελικά άκουσα κακά σχόλια. όπως και ισχύανε τελικά...τέλος πάντων....μπαίνω στο βαγόνι και φεύγουμε....και βλέπω πάλι την ίδια πινακίδα...ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ...
αλλά αυτή την φορά φεύγω...και μου έρχεται στο μυαλό η εικόνα με τον πατέρα μου....
Πώς πέρασαν αυτά τα 5 χρόνια σαν νερό....
Σήμερα σχεδόν 6 χρόνια μετά...η Θεσσαλονίκη μου λείπει, μου λείπει πολύ......
και σταματάω εδώ...δεν περιγράφω άλλο...
Μάρθα, σε ευχαριστώ....!!!
0 σχόλια