Πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος...σα νεράκι κύλησε ο καιρός...

Πότε ήμασταν στο μπαλκόνι με την ξαδερφή μου και μου λέγε...άντε αύριο επιτέλους γεννάω...και φοβάμαι!! Και της απαντούσα εγώ...βρε ούτε που θα το καταλάβεις πως θα έρθει το αύριο, θα γεννήσεις, θα πάνε όλα καλά, θα μεγαλώνει, και του χρόνου τέτοιον καιρό θα κάνουμε και τα πρώτα της γενέθλια!!!
Όχι πως το πίστευα απόλυτα....αλλά η αλήθεια είναι πως και εγώ είχα αγχωθεί...δεν έχω γεννήσει, οπότε ότι άγνωστο προκαλεί φόβο... Τελικά όμως είχα απόλυτο δίκιο!!!


Σάββατο πέρυσι 6 Ιουλίου, φύγαμε το πρωί για το Ιασώ. 8 η ώρα το πρωί ήμασταν εκεί. καθίσαμε σε μία γωνίτσα, την ξαδερφή μου την είχαν πάρει μέσα, οπότε σκεφτόμασταν πως το πολύ 12 η ώρα θα έχει γεννήσει και θα τις βλέπαμε και τις δύο!!! Ναι....νομίζαμε!!
Εκείνη την ημέρα ένιωθα πως κάποιος μας έκανε πλάκα γυρίζοντας ταινία μεγάλου μήκους εις βάρος μας!!! Κόσμος έρχονταν, κόσμος έφευγε, από τα μεγάφωνα συνέχεια να φωνάζουν για κάποια κυρία που είχε γεννήσει , του ρολογιού οι δείχτες να κάνουν κύκλους και εμείς ακόμη εκεί...στην γωνίτσα μας!!! Βέβαια από μέσα μου έλεγα, δεν ντρέπεσαι λίγο Ευαγγελία, η Νεφέλη μέσα γεννάει και εσύ σκέφτεσαι την βολή σου; και έτσι έκανα λίγο ακόμα υπομονή...με τα πολλά η ώρα είχε πάει 5 και κάτι...ο γιατρός της μας είπε πως άδικα περιμένουμε να κατέβει το παιδί, δεν έχει την σωστή στάση οπότε προχωράνε για καισαρική. Μία που μας το είπε, μία που πήγε μέσα και μία που μας φωνάξανε επιτέλους να δούμε το μωρό!!!!!!!
Τρέχαμε σαν τους τρελούς, εξάλλου, ήμασταν και οι τελευταίοι που είχαμε απομείνει!!! Μπήκαμε μέσα και την είδαμε...