Έχει περάσει ένας μήνας και παραπάνω από την ημέρα που επέλεξε το μικρό μας αστεράκι να έρθει στον κόσμο!

Ένας μήνας γεμάτος πάνες...αλλά μιλάμε για πολλές πάνες (είχα ξεχάσει πόσα πολλά κακά κάνουν τα βρεφάκια), γεμάτος σαλιάρες (πολύ γάλα...και κατ'επέκταση πολύ ξινίλα), πολλά φιλάκια, χαδάκια και αγκαλίτσες που μυρίζουν μωρουδίλα...και φυσικά γεμάτος ου-ά ου-ά ή νι-έ νι-έ που κάνει ο δικός μας. -Το ξενύχτι δεν θέλω να το αναφέρω...αρνούμαι!)

Περάσαμε τις κλασσικές φάσεις που έχεις αλλάξει πάνα 2-3 φορές απο κακά, τον κάνεις μπάνιο και αμέσως με το που τον ντύνεις τα ξανακάνει... Και εννοείται που όλο το απόγευμα θα τρώει και θα κοιμάται σαν αγγελουδάκι και με το που πάει 10 το βράδυ που είσαι κομμάτια και απλά θέλεις να πέσεις για ύπνο, εκείνο κάνει πάρτυ...

Όπως και στην Ιωάννα, έτσι και τώρα είχαμε προγραμματίσει με τον γιατρό τον τοκετό. Ο κύριος λόγος ήταν για να μην έχω κάνει την αντιπηκτική ένεση το πρωί και έτσι να μπορώ να κάνω επισκληρίδιο. Την περασμένη φορά ήθελα να ζήσω την εμπειρία του τοκετού όσο το δυνατόν περισσότερο, έτσι είχα αφήσει τους τεχνητούς πόνους αρκετή ώρα μέχρι να ζητήσω την επισκληρίδιο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αργήσει ο τοκετός και έτσι είχα αποφασίσει πως αυτή την φορά θα την ζητήσω αμέσως! Πίστευα πως το έχω ζήσει!! Εξάλλου λένε πως οι τεχνητοί πόνοι είναι πιο ισχυροί από τους φυσικούς!

Το αστέρι μας όμως είχε άλλο πρόγραμμα! Άντρας παιδί μου...ήθελε να κάνει εκείνος κουμάντο!

Η ημέρα που είχαμε αποφασίσει να γεννήσω ήταν η Πέμπτη. Την Τρίτη το πρωί παρατήρησα κάτι βλέννες με λίγο αίμα...Αυτό ήταν, είπα. Σπάσανε τα νερά...και είμαι ακόμη Λιβαδειά!

Με όλη την ψυχραιμία που με διακατέχει (και δεν το λέω ειρωνικά! Είμαι τόσο ψύχραιμη σε βαθμό κακουργήματος) αφού πήρα τη γνώμη διάφορων αν πρέπει να ανησυχήσω ή όχι, μίλησα με τον γιατρό, ο οποίος μου είπε να πάω στο μαιευτήριο για να διαπιστώσουμε αν είναι το αμνιακό υγρό ή όχι μιας και δεν είχα έντονη ροή για να έχουμε σίγουρη άποψη.

Έτσι, αφού έφερα άρων άρων τον Δημήτρη από την δουλειά, πήγαμε την Ιωάννα στη μάνα μου και φύγαμε για Αθήνα. Στο μαιευτήριο μας είπαν πως δεν είναι το αμνιακό υγρό, άρα δεν γεννάω ακόμα!Την Τετάρτη είχαμε το τελευταίο ραντεβού με τον γιατρό ούτως ή άλλως οπότε θα με έβλεπε και εκείνος και θα πηγαίναμε κανονικά την Πέμπτη το πρωί, όπως είχαμε κανονίσει!

Οπότε την Τρίτη το βράδυ βγήκαμε έξω, φάγαμε του σκασμού, περάσαμε καλά, πήγαμε στο σπίτι του κουνιάδου μου και όλα καλά!!!!! Τόσο καλά, που τα'χα βάλει με τον εαυτό μου που φύγαμε άρων άρων από Λιβαδειά τελικά χωρίς λόγο...

Κατα τις 5 το πρωί και αφού έχω ήδη ξυπνήσει από τις 3 ( τα καλά της εγκυμοσύνης ) νιώθω πως θέλω να ενεργηθώ. Πηγαίνω λοιπόν και όσο και να προσπαθώ δεν μπορώ...ήμουν σίγουρη πως έφταιγαν τα φαγητά που φάγαμε το προηγούμενο βράδυ. Πήγα στο κρεβάτι μήπως και με πάρει ο ύπνος αλλά τίποτα, έπρεπε να πάω στην τουαλέτα και να προσπαθήσω ξανά. Η προσπάθεια μου διήρκησε μία ώρα στην κυριολεξία και μέσα σε αυτή την ώρα δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό πως ουσιαστικά έχει ξεκινήσει ο τοκετός και πως λίγο ακόμα και θα γεννούσα στην λεκάνη!! Μόνο όταν άρχισε να πονάει η κοιλιά μου σαν να μου έρχεται η περίοδος φωτίστηκε το μυαλό μου και συνειδητοποίησα πως γεννάω!!

Για πότε ξύπνησα τον Δημήτρη - να του λέω πονάω και αυτός να ακούει πεινάω και να μην σηκώνεται!!!!χαχαχα τραγελαφικές καταστάσεις!-, για πότε πήρα τον γιατρό (ντρεπόμουν κιόλας που ήταν 6 το πρωί), για πότε ξεκίνησαν οι πόνοι και δεν μπορούσα να ντυθώ..., για πότε μπήκαμε στο αμάξι και ταξιδεύαμε μισή ώρα μέσα στην Αθήνα για να φτάσουμε στο μαιευτήριο και εγώ να μην αντέχω τους πόνους, για πότε φτάσαμε και να μην μπορώ καν να μιλήσω... μου έλεγαν να ξεντυθώ και να βάλω τα ρούχα του μαιευτηρίου, να τους δώσω το ιστορικό, να με βάλουν στο φορείο και περίμεναν να φύγουν οι πόνοι για να μου τα κάνουν εκείνοι τελικά όλα αυτα, που όμως άμεσα ερχόντουσαν ξανά...Οι μαίες να μου λένε γιατι το έκανες αυτό; Πώς το άφησες να συμβεί; Και φύσα, πάρε αναπνοές, και κάνε υπομονή μέχρι να έρθει ο αναισθησιολόγος...αν προλάβει! 

Η ώρα 7:20 και ο αναισθησιολόγος ήρθε, με τα πολλά κατάφερε να μου κάνει την ένεση και μετά από λίγο ήρθε και ο γιατρός μου. Κάπου εκεί άρχισα να συνέρχομαι....μέχρι που σταμάτησα να πονάω εντελώς ώστε δεν καταλάβαινα πότε ερχόντουσαν οι συσπάσεις για να σπρώξω!!! Μου έκανε φαίνεται τόσο ισχυρή δόση που περιμέναμε μία ώρα να αρχίσω να αισθάνομαι και πάλι τις συσπάσεις της μήτρας!

 'Οταν αποφάσισε ο γιατρός πως είχε έρθει η ώρα, με δυο - τρία σπρωξίματα μόνο πρόβαλε το κεφαλάκι του μικρού. Πήγαμε στην αίθουσα του χειρουργείου, μαζί και ο Δημήτρης και τσουπ.... βγήκε έτσι απλά στις 08:37. Σχεδόν χωρίς προσπάθεια!!!

Μιας και που ο τοκετός ήταν έκτακτος και δεν μας είχε συνοδέψει κανείς, δεν χρειαζόταν να πάρουν το μωρό ή εμένα για να μας δείξουν, οπότε τον είχα στην αγκαλιά και τον θηλάζα για μία ώρα μέχρι που τον πήραν για να τον δουν οι παιδίατροι να τον ζυγύσουν - μετρήσουν κλπ... Ο Δημήτρης τραβούσε φωτογραφίες - βίντεο...ήταν τόσο ωραία....ήταν μοναδικές οι στιγμές... Τελικά αυτό που ήθελα να ζήσω στην Ιωάννα, το έζησα στον μικρό! Και επίσης δοξάζω τον Θεό που συνέβησαν τα πράγματα έτσι και ήμασταν Αθήνα γιατί με τα μυαλά που κουβαλούσα και κουβαλάω θα γεννούσα μόνη μου στον δρόμο!

 Όταν πήγαμε μετά στο δωμάτιο, η άλλη η κοπέλα είχε γεννήσει πριν από εμένα και άκουγε το περιστατικό μου live!! Μου έλεγε είχαν πανικοβληθεί όλοι και έτρεχαν να βρουν φορείο, γιατρούς κλπ, έτρεχαν και φώναζαν: Γρήγορα, γεννάει, είναι τελεία ( η διαστολή).

Όταν επιστρέψαμε σπίτι, η συνάντηση της Ιωάννας με τον μπέμπη ήταν υπέροχη....ένα άγχος το είχα για το πως θα αντιμετωπίσει τη νέα άφιξη η μικρή...Ευτυχώς όμως πραγματικά η Ιωάννα είναι η καλύτερη αδερφούλα!!! Τον αγαπάει πάρα πολύ και το δείχνει με όλους τους τρόπους...

Κάπως έτσι λοιπόν ζούμε τον τελευταίο καιρό...οι τέσσερείς μας! Η Ιωάννα πάντως σήμερα το πρωί μου είπε:

Μαμά, θέλω και άλλο αδερφάκι, να έχουμε το μωράκι μας και άλλο ένα!

Μακάρι λέω και εγώ....να μεγαλώσει λίγο και αν θέλει ο Θεός, θα ήθελα πολύ να ξανα ζήσω όλα αυτά από την αρχή γιατί κυλάει ο καιρός γρήγορα....και όπως προείπα ήδη μου λείπουν!!!