Με αφορμή την κοίμηση του πολυαγαπημένου γιατρού πάρα πολλών γυναικών, του κ Δημήτρη Χασιάκου μέσα στα Χριστούγεννα, μου ήρθαν στο μυαλό μου διάφορες σκέψεις, που θα ήθελα να τις εκφράσω...

Εγώ προσωπικά τον γιατρό τον είδα κυριολεκτικά για λίγα δευτερόλεπτα, μιας που στην μοναδική μου κύηση, στα πρώτα ραντεβού μου , ήταν ο κ. Μουστακαρίας, και τελικά η κύηση κατέληξε παλίνδρομη οπότε ο γιατρός μας με είδε στο χειρουργείο την ώρα της απόξεσης. Αυτή είναι η σχέση που είχα με εκείνον. Δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω όπως άλλες χιλιάδες γυναίκες...διαβάζοντας όμως πάρα πολλά σχόλια για το πρόσωπό του, κατάλαβα πόσο καλός άνθρωπος πρώτα και μετά γιατρός ήταν.
Και πάμε στις σκέψεις που έκανα...

Όσο και άρρωστος να είναι κάποιος, εννοείται πως μέχρι τελευταία στιγμή έχει την ελπίδα πως δεν θα πεθάνει...
Πόσο μάλλον ένας άνθρωπος που είναι καλά, το μυαλό του δεν πηγαίνει στον θάνατο...και λογικό είναι...

Έρχονται μέρες γιορτινές, όλοι μας λίγο πολύ έχουμε κάνει ένα πρόγραμμα για το πως θα τις περάσουμε....θα πάμε εδώ, θα φάμε εκεί, θα δούμε αυτούς τους φίλους, εκείνους τους συγγενείς...
πόσο έτοιμοι όμως είμαστε ψυχικά για να αντιμετωπίσουμε έναν απρόσμενο θάνατο; και μετά πόσο έτοιμοι είμαστε πνευματικά να δεχτούμε τον δικό μας θάνατο...τι έχουμε κάνει στην ζωή μας που να τα βρούμε μπροστά μας...

Όλα τα σχόλια για τον γιατρό λέγανε πως ήταν ένας άγγελος...πόσο καλό λοιπόν είναι για την ψυχή αυτού του ανθρώπου, που χιλιάδες άνθρωποι προσεύχονται για την ψυχή του, ώστε να αναπαυθεί...
Εμείς από την δική μας πλευρά, προσπαθούμε να είμαστε άγγελοι για τους άλλους; Τι ψυχή θα παραδώσουμε; Πόσο μακρινός μας φαίνεται ο θάνατος αλλά συνάμα και πόσο κοντά όταν βλέπουμε να φεύγουν αιφνιδίως δικοί μας άνθρωποι... Εγώ πιστεύω στην κόλαση και στον παράδεισο, με την κυριολεκτική έννοια... κόλαση είναι να μην έχεις  κανένα να προσεύχεται για σένα, να νιώθεις αιωνίως μοναξιά...παράδεισος είναι να είσαι με ψυχές που αγαπάς, να αισθάνεσαι πληρότητα και αγάπη...

Ένας άνθρωπος που έχει ξεγεννήσει χιλιάδες γυναίκες, "φεύγει" στις μέρες που γεννιέται ο Θεάνθρωπος....
Είμαι σίγουρη από όλα αυτά που διάβασα, πως αν δεν του τύχαινε ένας έκτακτος τοκετός, θα παρεβρισκόταν κάθε χρόνο στην γέννηση του Χριστού.

Γιορτάζει όλη η υφήλιος τα Χριστούγεννα μέσα από πανέμορφους στολισμούς και λαμπερούς φωτισμούς,,,ποιο το νόημα όταν τον εορταζόμενο τον ίδιο τον ξεχνάνε;
Πώς είναι δυνατόν να κάνουμε Χριστούγεννα χωρίς Χριστό, χωρίς να πηγαίνουμε στην εκκλησία Του...έχουμε καταλήξει να γιορτάζουμε τα Γέννα σκέτα....
κάνουμε γενέθλια στο παιδί μας και προετοιμαζόμαστε μέρες πριν,  και ανήμερα το σπίτι είναι όλο γιορτινό για να τιμήσουμε το παιδί...για σκεφτείτε να φεύγαμε εμείς και οι καλεσμένοι να γιορτάζαμε μόνοι μας αλλού ,χωρίς το παιδί... έτσι γιορτάζουμε τα τελευταία χρόνια τα Χριστούγεννα...και για αυτούς που δεν πιστεύουν ή δεν ξέρω,  τα βρίσκουν όλα αυτά αδιάφορα, μπαίνουμε στο 2015....μετά Χριστόν...δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι παγκοσμίως μιλάμε για 2015 χρόνια μετά την γέννησή του Χριστού!

Και μιας και μιλάμε για τα Χριστούγεννα, και έχω ήδη κάνει ένα σεντόνι από λέξεις...μου έρχεται στο μυαλό ο Αη Βασίλης και η ύπαρξή του...
Μιας που βρισκόμαστε στην Ελλάδα και στην Ορθοδοξία έχουμε την ευτυχία να γιορτάζουμε τον Άγιο Βασίλη τον πραγματικό! Όχι το ψέμα της coca cola.
Βέβαια στην ζωή μας έχει μπει για τα καλά ο santa claus. Ε, ας μιλάμε στα παιδιά και για τους δύο, αλλά με το πραγματικό τους όνομα...μη τα μπερδεύουμε...Να τους εξηγούμε πως ο Άγιος Βασίλης δεν είναι από τον Βόρειο πόλο με τους ταράνδους και τα ξωτικά, όχι είναι από την Καισάρεια της Καππαδοκίας και υπάρχει ζωντανός όπως όλοι οι άγιοι της εκκλησίας μας,,,
Ο Santa claus από την άλλη είναι αυτός που έχει το έλκηθρο κλπ και μοιράζει τα δώρα από τις καμινάδες κλπ..
Το λένε εξάλλου και τα παραδοσιακά κάλαντά μας ....ααα και μιας και τα ανέφερα ένα λάθος που κάνουμε λέγοντάς τα είναι σε μία στροφή να τραγουδάμε "Άγιος Βασίλης έρχεται και δε μας καταδέχεται..."
Όπως γνωρίζετε οι περισσότεροι, τα παραδοσιακά μας κάλαντα έχουν μία μίξη των πραγματικών στίχων με προτάσεις ενός νεαρού που έχει πάει να πει τα κάλαντα στο σπίτι της κοπελιάς που ποθεί.
Έτσι πάει ένας στίχος κάλαντα ένας στίχος πρόταση δική του,,,
Άρα λοιπόν το τραγούδι πάει...Άγιος Βασίλης έρχεται........και δεν με καταδέχεσαι ( εσύ γυναίκα για την κόρη σου)
είναι άσχημο να λέμε ότι ο Άγιος Βασίλης δεν μας καταδέχεται, αλλιώς ας λέμε και όλους μας καταδέχεται!!!

Τέλος πάντων, από που άρχισα και που κατέληξα...με συνεπήραν οι σκέψεις...
Ας καταλήξω λοιπόν πάλι στον γιατρό και ας παρακαλέσω όλες εκείνες που μας έκανε καλό, ας τον έχουμε κάθε μέρα στην προσευχή μας λέγοντας να αναπαυθεί η ψυχή του...λίγα δευτερόλεπτα θυσία για εκείνον που θυσίαζε την καθημερινότητα του για όλες εμάς....

Όχι άλλα δάκρυα ,αλλά λόγια προσευχής, αυτά έχει ανάγκη!!

Καλά Χριστούγεννα λοιπόν!!!