Ναι...χάθηκα ξανά...αλλά μεσολάβησαν πολλά πάλι και πού χρόνος και όρεξη για να γράψω εδώ...
Τέλος πάντων, ας τα αφήσουμε αυτά και πάμε να δούμε τι έγινε τόσο καιρό που έλειψα από εδώ.
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Εγώ και ο Δημήτρης είμαστε από την Λιβαδειά. Εκεί μεγαλώσαμε, εκεί πήγαμε σχολείο, εκεί ζούνε και οι γονείς μας. Τα τελευταία χρόνια όμως εμείς μέναμε στην Αθήνα και δεν υπήρχε καν σενάριο επιστροφής στη Λιβαδειά. Σε κουβέντες που κάναμε, εγώ πάντα ήμουν της γνώμης πως τα παιδιά είναι όμορφο να μεγαλώνουν στην επαρχία, κοντά στους παπούδες τους και στα ξαδέρφια τους. Ο Δημήτρης δεν διαφωνούσε με αυτό, αλλά και μόνο στην ιδέα πως θα έπρεπε να γυρίσει πίσω σε μία πόλη που δεν είχε να του προσφέρει καταρχάς δουλειά και έπειτα αρκετούς τρόπους διασκέδασης του φαινόταν κάτι που δεν θα ήθελε να το διαπραγματευτεί...
Και έτσι, τα χρόνια περνούσαν, παιδί δεν είχαμε κάνει για να τεθεί ως θέμα συζήτησης η μετακόμιση, το σπίτι σιγά σιγά το φτιάχναμε στα μέτρα μας...και όλα κυλούσαν ομαλά σε μία φυσιολογική ρουτίνα...Έμεινα έγκυος, ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε το παιδικό δωμάτιο, ενθουσιάστηκα πολύ με την ιδέα και με το αποτέλεσμα...Όλα έδειχναν πως η Αθήνα θα γινόταν η δεύτερή μας πατρίδα...
Ο Θεός όμως είχε άλλα σχέδια! Η έλευση της Ιωάννας στην ζωή μας, μας έκανε να σκεφτόμαστε διαφορετικά... Ο Δημήτρης πλέον το δούλευε σιωπηλά στο μυαλό του το ενδεχόμενο της επιστροφής, σε συνδυασμό με το γεγονός που ήθελε να αλλάξει επαγγελματικό προσανατολισμό. Έτσι άρχισε να στέλνει βιογραφικά και πέραν της Αττικής, μέχρι που μπήκε στη διαδικασία να ψαχτεί και στη Λιβαδειά.
Για πότε έκανε την κίνηση για την Λιβαδειά, για πότε τον πήραν τηλέφωνο για συνέντευξη και για πότε του είπαν από Δευτέρα ξεκινάς, είναι ένα άλλο θέμα...η ουσία είναι μία... αν θέλει ο Θεός... όλα είναι εφικτά!
Ειλικρινά, γίνανε όλα τόσο γρήγορα που ένιωσα να χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου...Είχα ήδη φανταστεί, σχεδιάσει την ζωή μου εκεί...Είχα φτιάξει το δωμάτιο της μικρής...είχα την ξαδερφή μου από πάνω σαν αδερφή μου, είχα την δουλειά μου....τι και αν επέστρεφα στην πόλη που είναι οι οικογένειές μας...τι και αν αυτό ήθελα πάντα...ήταν τόσο απότομο, γιατί ίσως να μην έγινα σαφής...την Παρασκευή πήγε αυθημερόν στη Λιβαδειά για συνέντευξη, γιατί το απόγευμα δούλευε στην Αθήνα και την Δευτέρα θα έπιανε δουλειά στη Λιβαδειά! Όλα αυτά έγιναν μία εβδομάδα μετά την βάφτισή μας!
Υπήρχε μια χαρμολύπη...ανάμεικτα τα συναισθήματα...άλλαζαν όλα τα σχέδια μας και για τις διακοπές...ναι μιλάμε για αρχή του καλοκαιριού. Να μου πεις εδώ θα άλλαζε η ζωή σου και εσύ σκεφτόσουν τις διακοπές; Ναι, και αυτό!! Θα ήταν οι πρώτες μας διακοπές με την μικρή...και αντί να φτιάχνω βαλίτσες για κάποιον καλοκαιρινό προορισμό, τώρα θα ήμουν αναγκασμένη να φτιάξω και να βάλω όλα τα πράγματά και τα όνειρα μας σε κούτες. Ναι δε θα πήγαινα στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα...στην "πατρίδα" θα γυρνούσα! Αλλά δεν είχα χρόνο να το συνειδητοποιήσω...
Ο Δημήτρης θα έπρεπε να φύγει άρον άρον...και εγώ λόγω δουλειάς να μείνω πίσω με το μωρό 5 μηνών και να ξεκινήσω την διαδικασία...ΒΟΥΝΟΟΟΟΟΟ!!!!!
Τέλος πάντων, ας τα αφήσουμε αυτά και πάμε να δούμε τι έγινε τόσο καιρό που έλειψα από εδώ.
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Εγώ και ο Δημήτρης είμαστε από την Λιβαδειά. Εκεί μεγαλώσαμε, εκεί πήγαμε σχολείο, εκεί ζούνε και οι γονείς μας. Τα τελευταία χρόνια όμως εμείς μέναμε στην Αθήνα και δεν υπήρχε καν σενάριο επιστροφής στη Λιβαδειά. Σε κουβέντες που κάναμε, εγώ πάντα ήμουν της γνώμης πως τα παιδιά είναι όμορφο να μεγαλώνουν στην επαρχία, κοντά στους παπούδες τους και στα ξαδέρφια τους. Ο Δημήτρης δεν διαφωνούσε με αυτό, αλλά και μόνο στην ιδέα πως θα έπρεπε να γυρίσει πίσω σε μία πόλη που δεν είχε να του προσφέρει καταρχάς δουλειά και έπειτα αρκετούς τρόπους διασκέδασης του φαινόταν κάτι που δεν θα ήθελε να το διαπραγματευτεί...
Και έτσι, τα χρόνια περνούσαν, παιδί δεν είχαμε κάνει για να τεθεί ως θέμα συζήτησης η μετακόμιση, το σπίτι σιγά σιγά το φτιάχναμε στα μέτρα μας...και όλα κυλούσαν ομαλά σε μία φυσιολογική ρουτίνα...Έμεινα έγκυος, ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε το παιδικό δωμάτιο, ενθουσιάστηκα πολύ με την ιδέα και με το αποτέλεσμα...Όλα έδειχναν πως η Αθήνα θα γινόταν η δεύτερή μας πατρίδα...
Ο Θεός όμως είχε άλλα σχέδια! Η έλευση της Ιωάννας στην ζωή μας, μας έκανε να σκεφτόμαστε διαφορετικά... Ο Δημήτρης πλέον το δούλευε σιωπηλά στο μυαλό του το ενδεχόμενο της επιστροφής, σε συνδυασμό με το γεγονός που ήθελε να αλλάξει επαγγελματικό προσανατολισμό. Έτσι άρχισε να στέλνει βιογραφικά και πέραν της Αττικής, μέχρι που μπήκε στη διαδικασία να ψαχτεί και στη Λιβαδειά.
Για πότε έκανε την κίνηση για την Λιβαδειά, για πότε τον πήραν τηλέφωνο για συνέντευξη και για πότε του είπαν από Δευτέρα ξεκινάς, είναι ένα άλλο θέμα...η ουσία είναι μία... αν θέλει ο Θεός... όλα είναι εφικτά!
Ειλικρινά, γίνανε όλα τόσο γρήγορα που ένιωσα να χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου...Είχα ήδη φανταστεί, σχεδιάσει την ζωή μου εκεί...Είχα φτιάξει το δωμάτιο της μικρής...είχα την ξαδερφή μου από πάνω σαν αδερφή μου, είχα την δουλειά μου....τι και αν επέστρεφα στην πόλη που είναι οι οικογένειές μας...τι και αν αυτό ήθελα πάντα...ήταν τόσο απότομο, γιατί ίσως να μην έγινα σαφής...την Παρασκευή πήγε αυθημερόν στη Λιβαδειά για συνέντευξη, γιατί το απόγευμα δούλευε στην Αθήνα και την Δευτέρα θα έπιανε δουλειά στη Λιβαδειά! Όλα αυτά έγιναν μία εβδομάδα μετά την βάφτισή μας!
Υπήρχε μια χαρμολύπη...ανάμεικτα τα συναισθήματα...άλλαζαν όλα τα σχέδια μας και για τις διακοπές...ναι μιλάμε για αρχή του καλοκαιριού. Να μου πεις εδώ θα άλλαζε η ζωή σου και εσύ σκεφτόσουν τις διακοπές; Ναι, και αυτό!! Θα ήταν οι πρώτες μας διακοπές με την μικρή...και αντί να φτιάχνω βαλίτσες για κάποιον καλοκαιρινό προορισμό, τώρα θα ήμουν αναγκασμένη να φτιάξω και να βάλω όλα τα πράγματά και τα όνειρα μας σε κούτες. Ναι δε θα πήγαινα στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα...στην "πατρίδα" θα γυρνούσα! Αλλά δεν είχα χρόνο να το συνειδητοποιήσω...
Ο Δημήτρης θα έπρεπε να φύγει άρον άρον...και εγώ λόγω δουλειάς να μείνω πίσω με το μωρό 5 μηνών και να ξεκινήσω την διαδικασία...ΒΟΥΝΟΟΟΟΟΟ!!!!!
Για πότε πέρασαν οι μέρες και ανέβηκα και εγώ στη Λιβαδειά για να ψάξουμε σπίτι, για πότε το βρήκαμε, για πότε μαζεύτηκαν οι κούτες ( να'ναι καλά η νονά μας για την βοήθεια) για πότε έγινε η μετακόμιση καταμεσής καλοκαιριού, μέσα Ιουλίου...δεν ξέρω!
Πλέον 2 μήνες και κάτι που έχουμε στο καινούριο μας σπίτι, θα σας πω πως όλα αυτά μου φαίνονται τόοοοοοσο μακρινά....σα να έμενα για πάντα εδώ!!!
Όλα είναι πιο κοντά και περπατώντας φτάνεις παντού( παρεμπιπτόντως λόγω αυτού έχω χάσει και κανά 2 κιλά!!!)Η μικρή είναι κοντά στις γιαγιάδες, παππούδες και ξαδέρφια της. Ο Δημήτρης είναι 10 λεπτά μακρυά από την δουλειά του και εγώ έχω παράθυρο στην κουζίνα ( στο άλλο σπίτι δεν είχα!) που βλέπει στον Παρνασσό!!!!!!!( θα αφιερώσω και ειδική ανάρτηση γι αυτή τη θέα!)
Δύο "πράγματα" μου έχουν λείψει πολύ από την "παλιά μου ζωή"...
Η ξαδερφή μου με την οικογένειά της που έμεναν από πάνω και ο τοίχος της μικρής...γιατί δε ξαναμπαίνω στην διαδικασία να τον κάνω....θα αρκεστώ με αυτό...
Μέχρι την επόμενη φορά...
σας χαιρετώ!
0 σχόλια