Πριν ακριβώς από 2 εβδομάδες έγραψα την τελευταία ανάρτηση....προετοιμαζόμουν ψυχολογικά και σωματικά για την επομένη...θα έμπαινα στο μαιευτήριο και κατά πάσα πιθανότητα θα γεννούσα...όπως και έγινε!!!!
2 εβδομάδες πέρασαν και από την μια μου φαίνεται πως ο καιρός πέρασε σα νεράκι κ ούτε που το κατάλαβα...και από την άλλη σα να έχουν περάσει μήνες!!!!
Σάββατο 16/01/2016
7:30 πμ
Έχουμε φτάσει στο μαιευτήριο "Λητώ" και περιμένουμε τον γιατρό
8:00 πμ
Έχει έρθει ήδη ο γιατρός και με έχουν πάρει μέσα για υπέρηχο, την λήψη ιστορικού, την "περιποίηση" και το κλίσμα.
9:00 πμ
Αναμονή να με δει ο καρδιολόγος για να ανέβουμε πάνω στην αίθουσα.
10:00 πμ
Είμαι στην αίθουσα συνδεδεμένη με καρδιοτοκογράφο...τουκ τουκ τουκ τουκ η καρδούλα της!!!
Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω πως σε λίγο αυτή την καρδούλα που ακούω θα την έχω στην αγκαλιά μου...Με πιάνει πονοκέφαλος....είχα μάτι τις τελευταίες 2 ημέρες... ήλπιζα να μου περνούσε αλλά που.... να είμαι στο κρεβάτι του "τοκετού" και εγώ το μυαλό μου να το χω πως να μου περάσει ο πονοκέφαλος. Να έχω τον Δημήτρη δίπλα μου να προσπαθεί να με διασκεδάσει για να περνάει όμορφα ο χρόνος και να μην θέλω να ακούω τίποτα από τον πονοκέφαλο!!!
Είχα μάνα και πεθερά να με ξεματιάζουν και σε ορό παυσίπονο!!!
Ααα και η ερώτηση της ημέρας : Πότε θα φάω που πεινάω;;; ( το επόμενο πράγμα που με ένοιαζε!)
Περνάει ο γιατρός ...διαστολή 2.
11:00 πμ
Κάθε τόσο περνάν οι νοσηλεύτριες να με ρωτήσουν αν νιώθω την μήτρα να συσπάται και αν έχουν αρχίσει οι πόνοι.... εγώ στον κόσμο μου... δεν καταλάβαινα τίποτα...μόνο τον πονοκέφαλο.
12:00 μμ
Έρχεται ο γιατρός με την μαία και μου σπάνε τα νερά.
Όλη την ώρα νιώθω πως κατουριέμαι... να φωνάζω συνέχεια για πάπια...
13:00 μμ
Κάτι ελαφρά πονάκια αρχίζω να τα νιώθω...ο γιατρός μου λέει πως όταν δω πως δεν αντέχονται να καλέσω για την επισκληρίδιο.
14:00 μμ
Τα πονάκια έχουν γίνει πιο έντονα κ με μεγαλύτερη διάρκεια κ συχνότητα...αλλά ακόμη αντέχω...σαν πόνους περιόδου 1ης ημέρας.
Έρχεται η μαία και με εξετάζει..3-4 διαστολή...το μωρό είναι χαμηλά..
Έρχεται και ο γιατρός..."Ακόμη αντέχεις τους πόνους;" Μου λέει...
Όσο πάνε οι πόνοι έρχονται όλο και πιο συχνά...δεν προλαβαίνω να ξεκουραστώ. Δεν έχουν πολύ μεγάλη ένταση, αλλά έρχονται πλέον ανά λεπτό.
15:00 μμ
Αποφασίζω να φωνάξω να μου κάνουν επισκληρίδιο. Ο γιατρός μου λέει πως αφού έχω ακόμη διαστολή μικρή θα πάμε για τοκετό το βράδυ και θα έρθω να σε δω πάλι σε 2 ώρες.. Αποφασίζουμε να ενημερώσουμε τους δικούς μας που είχαν έρθει από το πρωί μήπως θέλουν να φύγουν να ξεκουραστούν αφού θα αργούσε ο τοκετός.
Με το που με έπιασε η επισκληρίδιος ένιωθα περδίκι!! Ούτε πονοκέφαλος, ούτε πόνοι, ούτε τίποτα!!
Ένιωθα να πετρώνει η κοιλιά, ένιωθα τους πόνους αλλά χωρίς να πονάω!
Φεύγουν τα πεθερικά μου...
Στο διπλανό κρεβάτι η γυναίκα ξεκινά με τον γιατρό της, τις ωθήσεις...μετά από λίγο την παίρνουν με το φορείο και την πάνε στην αίθουσα τοκετού...σε λίγο ακούστηκε κλάμα μωρού!!!!
Αυτό ήταν λέω...γέννησε!!! Άντε να δούμε πως θα είμαι εγώ...
15:30 μμ
Ο Δημήτρης είναι κάτω κάνει παρέα στους δικούς μου...
Από άλλα δωμάτια ακούω γυναίκες να πονάνε δυνατά..μάλλον θα γεννούσαν χωρίς επισκληρίδιο...
Περνάει ξανά ο γιατρός και με ελέγχει... διαστολή 10!!!!!! Ξεκινάμε ωθήσεις!! μου λέει.
ΤΙ;;;;;;
Αυτομάτως με πιάνει τρέμουλο...αλλά γερό τρέμουλο!!! Σα να έχω καταπιεί σεισμό ένα πράγμα!!!
Δεν μπορούσα να ελέγξω τον εαυτό μου...Να με έχει πιάσει σπαστικό γέλιο που με έβλεπα να τρέμω σαν ψάρι και να μην μπορώ να το σταματήσω!!
Να μου λένε ηρέμησε!! Μου' φεραν ζεστή κουβέρτα μπας και με χαλαρώσουν...τίποτα...
Να λέω πως θα σπρώξω;;;
Δεν ξέρω πως...τελικά ηρέμησα...
Κάπου εκεί εμφανίζεται και ο Δημήτρης...του λέω γεννάμε!
ΤΙ;;;;; κάνει και αυτός!!
Μα διώξαμε τους γονείς μου...μα πώς; Αφού;.....
16:00 μμ
Βγάζουν έξω τον Δημήτρη, και ξεκινάμε την διαδικασία.Ο Γιατρός με την μαία του, και η μαία του μαιευτηρίου.
Οι οδηγίες είχαν ως εξής: Με το που νιώθεις σα να θες να πας τουαλέτα για κακά σου, σηκώνεις πόδια τα λυγίζεις πάνω μας, με τα χέρια σου τα φέρνεις προς το στήθος σου και παράλληλα σκύβεις το κεφάλι σου προς το στέρνο σου και σφίγγεσαι !!
Την πρώτη φορά τα έκανα σαλάτα...αντί να φέρω τα πόδια μου σε εμένα τα έσπρωχνα αντίθετα...σαν να τους έβαζα κόντρα...και στο σφίξιμο περισσότερο έκανα θόρυβο παρά έδινα πίεση...
Με τις πολλές φορές όμως πήρα το κολλάει...
Ο γιατρός με βοηθούσε πολύ με τον τρόπο του...
- Κράτα κορίτσι μου...κι άλλο...κι άλλο...πάρε ανάσα...πάμε....ξεκουράσου... κλπ...
Δεν θυμάμαι πόσες φορές το κάναμε εκεί μέχρι που να εμφανιστεί το κεφαλάκι...
Τότε λοιπόν με παίρνουν και με μεταφέρουν στην αίθουσα...
Κοιτάω τον Δημήτρη...του λέω αυτό ήταν...γεννάμε!!!
- Να μπω μέσα; ρωτάει τον γιατρό...
του λέει: Θες;
( Ήξερε από το ιατρείο πως δεν ήταν και πολύ σίγουρος αν ήθελε... και εγώ δεν τον πίεσα...του είχα πει, για εμένα μπες και αν δεις ότι για τον οποιοδήποτε λόγο δεν αντέχεις βγες...αλλά τουλάχιστον να πεις ότι το δοκίμασες...και να μην μετανιώσεις μετά αν το χάσεις.)
- Θέλω, απαντάει και μπαίνει και του λένε να κάτσει σε μία καρέκλα πίσω και δίπλα από το κεφάλι μου.
Μια- Δύο - Τρείς....
Σπρώξεεεεεεεεε............όπαααα στοππππ περίμενε!!!
Και νιώθω να βγαίνει από μέσα μου η μικρή!!! Η ώρα 17:03 μμ.
Ο Δημήτρης να λέει....ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ!!!! Ούτε και εκείνος δεν ήξερε πόσες φορές την είπε αυτή την λέξη!!!
Από εκεί και πέρα όλα τελείωσαν...η μικρή έκλαψε, εγώ να λέω στον Δημήτρη μην κόψουν αμέσως τον αφαλό...την σκούπισαν...μου την έφεραν πάνω μου... δεν καταλάβαινα πολλά συναισθηματικά...τώρα ήταν η διαδικασία να βγει ο πλακούντας...ο Δημ να πετάει στα σύννεφα, να μιλάει και στις δυο μας, εγώ πάλι να λέω κάτσε δεν έχουμε τελειώσει ακόμα...μετά έπρεπε να με ράψουν...τα ένιωθα τα ράμματα...δεν μπορούσα να χαλαρώσω να τους αφήσω να με τελειώσουν...μου κάνουν ξανά δόση επισκληριδίου... αυτό ήταν....τα πόδια μου πλέον δεν τα ένιωθα καθόλου...ούτε την κοιλιά μου...πλέον δεν καταλάβαινα τίποτα από πόνους.
Την μικρή την πήγαν να την δείξουν. Αργότερα και εμένα. Ίσα που πρόλαβε η πεθερά μου να με δει....άρον άρον γύρισε πίσω...την μικρή δεν την πρόλαβε!Με μεταφέρουν σε άλλο δωμάτιο για την ανάνηψη...γιανα μου φέρουν να θηλάσω την μικρή.
Ο Δημήτρης μαζί μας, μας παρακολουθεί...ο πρώτος θηλασμός....εικόνα απερίγραπτη όπως έλεγε...
Την κοιτούσε και έλεγε...ερωτεύτηκα ξανά!!!!!
Μετά από κάποια ώρα, με ανέβασαν και στο δωμάτιο! Εκεί με περίμεναν όλοι....πέραν από τα πόδια που μόλις που άρχιζα να τα νιώθω ( στην πορεία είχα αφόρητους πόνους στο ισχίο...δεν μπορούσα να κουνήσω το πόδι μου καθόλου...)ένιωθα περδίκι!!! Σα να μην είχα γεννήσει!!!
Την μικρή μόνο οι δικοί μου είχαν καταφέρει να την δουν...από την οικογένεια του Δημ. κανείς, οπότε περίμεναν αγωνιωδώς να τους την δείξουν... Η ώρα όμως είχε πάει 9 και το επισκεπτήριο έληγε...Με πολλά παρακάλια την δείξανε μέσα από τον θάλαμο στο τζάμι. Όπως μου περιέγραψαν...άστραψαν τα φλας...ούτε οι celebrites λέει δεν είχαν τόσες φωτογραφικές μηχανές στραμμένες πάνω τους!!!
Στο τέλος έφυγαν όλοι και μου έφεραν την μικρή...(είχα ζητήσει rooming in). Τότε ειδωθήκαμε για πρώτη φορά ήρεμα...οι δυο μας...την κρατούσα στην αγκαλιά μου και με κατέκλυσαν τα συναισθήματα....αυτό το πλασματάκι είναι δικό μου!!! Είναι το παιδί μου....
Έγινα Μάνα!!!!
0 σχόλια